Prolog

'God know we tried' 

Siedziała na niesamowicie twardym łóżku trzymając w rękach szydełko wraz z poplątaną w przepiękny wzór włóczką, słone łzy spływały jej po policzkach nie przeszkadzając jednak w kontynuowaniu pracy. Mimo młodego wieku, babcia zdążyła nauczyć ją dwóch pięknych wzorów, które bez przerwy powtarzała. Miały już w domu kilkanaście takich samych serwetek, które zawzięcie tworzyła, ale jej mamie to nie przeszkadzało, kochała dzieła swojej córki. Mała dziewczynka westchnęła odkładając prawie skończoną robótkę na szafeczkę obok łóżka. Wstała powoli wyjmując z dłoni drobne kabelki, usiadła przy oknie spoglądając na plac zabaw znajdujący się na dole, tak strasznie im zazdrościła. Tak bardzo chciała zbiec na dół gdzie bawili się jej rówieśnicy. Bladoróżowa chustka, którą mała Marysia nosiła na sobie już od kilku dobrych miesięcy niesamowicie ją drażniła, nienawidziła jej. Tęskniła za swoimi pięknymi blond włosami niegdyś sięgającymi pasa. Miała najdłuższe włosy w przedszkolu i była z tego taka dumna, a teraz? Nie miała już nawet jednego włoska. Przetarła łzy pachnącymi chusteczkami, które zawsze kupowała jej mama, żeby chociaż trochę pocieszyć swoją córeczkę. Zdawała sobie sprawę z tego, że każda wizyta w szpitalu może być ostatnią. Dziewczynka potrzebowała przeszczepu, ale żadne z rodziców nie przeszło pozytywnie badań. Białaczka małej Marysi niszczyła niegdyś szczęśliwą kobietę, Pani Basia ponad wszystko kochała swoją jedyną córeczkę. Tęskniła za jej perlistym śmiechem, pięknym uśmiechem, tym błyskiem w jej głębokich niebieskich oczach. W momencie, kiedy jej dziecko trafiło do szpitala, świat obydwóch kobiet legł w gruzach. Dziewczynka niewiele z tego wszystkiego rozumiała, ale jej rodzicielka, aż za dobrze. Jej mała córeczka mogła umrzeć. Przyjmowała tak bardzo niszczącą ją chemię, przechodziła setki badań. Straciła swoje przyjaciółki, włosy które uwielbiała, Pani Basia również je kochała. Uwielbiała wracać z pracy i czesać włosy małej w kłosa, tak jak lubiła najbardziej. Nie było jej to dane. Niestety. Jej wizyty w szpitalu były rzadkie, nie dlatego, że los dziewczynki ją nie obchodził, wręcz przeciwnie. Brała jak najwięcej zmian aby móc zapłacić za wszystko, za rachunki, pobyt w szpitalu, który nie należał do tanich. Kontakt z byłym już mężem był bardzo rzadki. Ostatni raz rozmawiała z nim kiedy prosiła, aby zrobił badania, czy może być dawcą szpiku dla swojej córeczki. Nie mógł. Spodziewała się tego, lecz za każdym razem, kiedy widziała lekarza, kiełkowała w niej nadzieja, że może tym razem się uda, tym razem znajdą dawcę, który ocali życie Marysi. Liczyła na to, jedyne dzięki czemu się trzymała to nadzieja. Cicho zapukała do pokoju, w którym powinna znajdować się jej córeczka.

- Marysiu? Mogę?

- Tak, wejdź mamo.- Dziewczynka zeskoczyła z parapetu wbiegając wprost w ramiona swojej rodzicielki. Stęskniła się za nią. Kochała kiedy przychodziła, przynajmniej wtedy nie czuła się samotna. W szpitalu lubił ją jedynie wesoły Pan doktor Andrzej i urocza pielęgniarka Pani Róża. Obydwoje przychodzili do dziewczynki tak często jak mogli, jednak natłok obowiązków dawał im możliwość spędzenia jedynie kilku minut w towarzystwie sześciolatki. Usiadły we dwie na łóżku, rozkoszując się swoim towarzystwem. Obydwie zdawały sobie sprawę, że wizyta Pani  Basi nie potrwa długo. Musiała bowiem pędzić na drugą zmianę, niewiele po osiemnastej miała tramwaj a zegarek wskazywał już siedemnastą trzydzieści siedem. Uśmiechnęła się delikatnie do córeczki i złapała ją za bladą dłoń. Wiotczała z dnia na dzień, była coraz słabsza, bledsza, nie walczyła już, nie miała siły. Ciszę panującą między dwoma kobietami przerwało rytmiczne pukanie do drzwi.

- Witaj Marysiu! Witam również Panią.- Jak zawsze uśmiechnięty Pan Andrzej wpadł do Sali. Był niesamowicie energicznym mężczyzną i patrząc na niego samemu miało ochotę się biegać, skakać. Po prostu cieszyć życiem, dlatego też był ulubionym wujkiem małej dziewczynki.

- Dzień dobry Panu.- Odezwała się Pani Basia, a jej córeczka tylko uśmiechnęła. Nie miała już siły nawet mówić, nie chciała próbować.

- Mógłbym prosić Panią na moment do mnie? Mam do Pani pewną sprawę.- Westchnął lekarz, mama Marysi wstała ze szpitalnego krzesełka. Wyszła z nieprzyjemnej Sali wraz z doktorem, zostawiając małe dziecko samo. Przeszli cały brudno niebieski korytarz, dobrze wychowany mężczyzna tuż po czterdzieste otworzył jej drzwi i wpuścił do środka. Gabinet lekarza był taki sam jak wszystkie, biurko, na nim komputer, pieczątka, recepty, kilka długopisów, sporo kart pacjentów. Wyjął jedną z wierzchu, była Marysi. Niestety często musiano wpisywać do niej kolejne leki podawane dziewczynce. Pani Basia dzielnie się trzymając patrzyła wyczekująco na Pana Andrzeja, cicho westchnął.

- Proszę Pani, chciałbym przekazać Pani dobrą wiadomość.- Potarł skronie, a zmarszczka na środku czoła delikatnie pogłębiła. Uśmiechnęła się. Nadzieja znowu w niej odżyła.

- Znalazł się dawca szpiku, jest okazem zdrowia, trenuje piłkę nożną, jednakże, stawia on pewne warunki. – Zgodziłaby się na wszystko byleby tylko jej córka była zdrowa, by znowu w pełni mogła cieszyć się życiem, jak kiedyś, żeby wróciła jej ukochana Marysia, teraz był zaledwie cień tego, co było kiedyś. Tęskniła za córką, tęskniła za nią naprawdę bardzo. Za swoją małą ukochaną Marysią.

- Jakie?

- Chciałby, aby to pozostało tajemnicą.

- Nie ma problemu.- Rzuciła Pani Barbara i jej ulżyło. Jej córeczka przeżyje, dostanie przeszczep. To była najlepsza wiadomość jaką słyszała od wielu miesięcy.

~*~

- Lekarza! Proszę poproście kolejnego! Ona może tego nie przeżyć! – Krzyk na Sali operacyjnej był dzisiaj wyjątkowo duży, lekarze w zielonych fartuchach i zielonych maseczkach na twarzach operowali małą Marysię, a jej mama wraz z babcią czekały przed salą strasznie się denerwując. Młody mężczyzna – dawca szpiku również tam był. Chodził wzdłuż całego korytarza i czekał. Czekał aż pozna dziewczynkę którą prawdopodobnie uratował. Ale co by się stało, jeśli nigdy jej nie pozna? Jeśli dziewczynka umrze nawet nie poznając prawdziwego życia? 

Liczę, że nowa historia się spodoba i że tym razem wytrwam z Wami do końca :) Mam pomysły na większość rozdziałów, także z dodawaniem ich myślę problemu nie będzie ;) Oczywiście wszystko zależy od Was, bo to komentarze najbardziej motywują :) No i serdecznie zapraszam do obejrzenia zwiastunu do bloga ;) Link do niego znajduję się na górze w zakładkach ;) Enjoy x